Թե ինչով է պայամանվորված նման «ֆեյսբուքացավը» հատկապես հայ քաղաքական գործիչների մոտ, դեռևս հայտնի չէ: Իհարկե, միշտ կա սեփական քաղաքական PR-ը անելու խնդիրը, և նրանցից շատերի կարծիքով, Ֆեյսբուքում ընդգրկվելը, ըստ էության, PR ակցիա է:
Սա է պատճառը, որ Ֆեյսբուքում են հայտնվել այնպիսի գործիչներ, որոնց դեպքում դա փոքր-ինչ տարօրինակ և անհավատալի քայլ է, մանավանդ, որ սույն անձինք առայսօր չեն էլ մտածել իրենց կերպարի բարելավման, ժողովրդի մոտ դրական իմիջ ստեղծելու ուղղությամբ, և հանկարծ այսօր որոշում են գրանցվել Ֆեյսբուքում և հայտարարել այդ մասին: Օրինակ, ավելի քան տարօրինակ է նման քայլի կատարումը Գյումրիի քաղաքապխետ Վարդան Ղուկասյանի կողմից: Բայց փաստը մնում է փաստ. Վարդան Ղուկասյանը գրանցված է Ֆեյսբուքւոմ:
Չենք կարծում, թե մեր քաղաքական գործիչները հստակ գիտակցում են Ֆեյսբուքի իմիջաստեղծ դերը, պարզապես, Ֆեյսբուքը քաղաքական գործըթնացներում հետզհետե ավելի որոշիչ դեր է ստանձնում , և Հայաստանի քաղաքական գործիչների համար այն պարզապես դառնում է մոդայիկ երևույթ, «ժամանակից հետ չմնալու» միջոց: Առայժմ միայն դա, ոչ ավել:
Այնինչ, արևմուտքում, Ֆեյսբուքը քաղաքական գործիչների համար վաղուց դարձել է հասարակության հետ շփվելու ռեալ և արդյունավետ միջոց, այլ ոչ թե գովազդվելու կամ «PR անելու» ձև: Օրինակ, բոլորովին վերջերս, Կալիֆոռնիայում ԱՄՆ նախագահ Բարաք Օբաման Ֆեյսբուքը օգտագործեց Կալիֆոռնիայի բնակչության հետ հարց ու պատասխանի համար:
