«Դա բավական էր, որ ոմն Աբաս Իսմայիլով հանդես գա «Արարատ լեռան առասպելը կամ Ուրարտուի ժառանգության հանդեպ իրավունքների մասին» հոդվածով: Ադրբեջանական «պատմագիտության հայտնագործություններով» ոչ ոքի այսօր չես զարմացնի: Փառք աստծո, որ աշխարհում կան ընդունված տեսակետներ: Ամենաարտառոցն այն է, որ ադրբեջանցի հեղինակն իրեն թույլ է տվել «մեկնաբանել» Աստվածաշունչը: «Աստվածաշնչյան տեքստի վերլուծությունն անառարկելիորեն վկայում է, որ Նոյի գերդաստանի եւ ջրհեղեղից փրկված կենդանիների ափ դուրս գալը չէր կարող տեղի ունենալ այն լեռան վրա, որն այսօր կոչվում է Արարատ»,- գրում է Իսմայիլովը:
Ի՞նչն է նրան հիմք տալիս նման սադրիչ հայտարարություն անելու: «Պարզվում է», որ ոչ թե Աստվածաշունչն է վկայում, որ Նոյյան տապանն իջել է Արարատ լեռան վրա, այլ «քրիստոնեական աշխարհն է ենթարկվել առասպելաբանողներին եւ հաշտվել հայերի հնարած ասքին, որ հատկապես այդ հրաբխային լեռան գագաթին է կանգ առել տապանը»: Իսկ ո՞րն է «հայերի հնարած ասքը»: Իսմայիլովի «մեկնաբանությամբ»` այն, որ «եթե Արարատը տեղաշրջանի ամենաբարձր լեռն է, ուրեմն միայն այնտեղ կարող էր իջեւանել տապանը»:
Բայց արդյո՞ք դա «հայերն են հնարել», թե՞ Աստվածաշնչում է վկայված: Իսմայիլովը «մեկնաբանում է», որ Աստվածաշնչում չի ասված, որ «տապանն իջեւանել է Արարատի վրա»: Այդուհետեւ ադրբեջանցի «գիտնականը», որի մասնագիտությունն ու աստիճանը նշված չեն, անցնում է «աստվածաշնչյան տեքստի մեկնաբանությանը»: Նա նույնիսկ ցուցադրում է ծովագնացությունից իր «խոր գիտելիքները», գծում Նոյ նահապետի «երթուղին»: Ըստ այդմ, նա նաեւ ինչ-որ «հաշվարկներ է անում», որոնց հիման վրա «ապացուցում է», թե քանի՞ մղոն հեռավորությունից Նոյը կարող էր տեսնել տեղաշրջանի ամենաբարձր լեռան` Արարատի` արդեն ջրերից ազատված գագաթը: Ընդ որում, Իսմայիլովը «տրամաբանում է», որ այն պահին, երբ Նոյը կարող էր տեսնել Արարատը, նա գտնվել է «անհամեմատ ավելի ցածր մակարդակի վրա»:
Ինչի՞ համար է այս ամբողջը: Մի բանի` որպեսզի «ապացուցի», որ «հայերը կեղծել են Աստվածաշունչը, իսկ քրիստոնյա աշխարհն էլ հավատացել է նրանց»: Իսկ ե՞րբ են հայերը «կեղծել»: Ըստ Իսմայիլովի` Աստվածաշնչի թարգմանության ժամանակ: Ստացվում է, որ Մաշտոցն ու աշակերտները, երբ հայերեն էին թարգմանում Սուրբ Գիրքը, «գիտեին», որ իրենցից հազար յոթ հարյուր տարի հետո լինելու է Արցախյան շարժում եւ այլն եւ այլն... Պարզապես անհեթություն: Աստվածաշնչի հայ թարգմանիչները միայն մի մտահոգություն ունեին` որպեսզի հայ մարդիկ Սուրբ Գրքի խոսքը իմանան հայերեն լեզվով: Եվ հայերեն առաջին նախադասությունն էլ գրել են. «Ճանաչել զիմաստնութիւն եւ զխրատ, իմանալ զբանս հանճարոյ»:
Բայց տվյալ դեպքում այդ չէ ամենաէականը: Ադրբեջանական պաշտոնական «պատմագիտությունը» Նախիջեւան տեղանունը մեկնաբանում է որպես «Նախչըվան», որի համար էլ «գտնում ստուգաբանություն»` Նոյ չըխան` Նոյի ելնելու, դուրս գալու (իջման) վայր: Արդ, եթե Նոյյան տապանն Արարատի վրա «կանգ չի առել», ինչպես «ապացուցում է» Իսմայիլովը, ապա այսուհետեւ «Նախչըվան» տեղանունն ինչպե՞ս է «ստուգաբանվելու ադրբեջաներենով»,- հարցադրում է անում «Ազգ»-ը:
